 |
|
1
|
 |
| 2 |
 |
| 3 |
 |
| 4 |
 |
| 5 |
 |
| 6 |
 |
| 7 |
Już w XIX wieczni psychiatrzy
rozpoznawali pierwsze objawy schizofrenii, chociaż szerzej zakrojone badania
nad tym zaburzeniem miały miejsce dopiero w XX wieku. Euglen Breuler zwrócił
uwagę na główny objaw tej choroby a mianowicie oderwanie od rzeczywistości.
Stąd też wzięła się nazwa- schizofrenia, czyli inaczej „rozszczepienie umysłu”.
Chory reaguje głównie na własne halucynacje, wydaje się obojętny na realne bodźce dochodzące z otoczenia.
Okazywane przez schizofrenika emocje nie są generowane przez realne bodźce,
schizofrenik bowiem kolokwialnie rzecz ujmując „żyje we własnym, wymyślonym
świecie”.
Chory wycofuje się z
rzeczywistości w świat wyimaginowanych doznań. Nie dba o to, by porozumiewać
się z ludźmi. Języka używa do uzewnętrznienia swych fantazji, stąd problem z
jego zrozumieniem. Wyróżnia się następujące rodzaje schizofrenii: prostą,
ostrą, katatoniczną, hebefreniczną, paranoidalną.
Schizofrenia w swej prostej
postaci charakteryzuje się łagodniejszym przebiegiem niż w przypadku
pozostałych odmian. Halucynacje występują rzadziej, rezygnacja z kontaktów z
innymi ludźmi również następuje w łagodnej formie. Chory może wydawać się
odporny na ból, głód, wstyd, niebezpieczeństwo i obojętny wobec społeczeństwa.
Schizofrenia w ostrej postaci
objawia się nagłymi atakami paniki schizofrenicznej razem z którymi występują
halucynacje.
Chory na
katatoniczną odmianę schizofrenii jest wrogo nastawiony wobec innych ludzi.
Może albo pozostawać w całkowitym bezruchu przez bardzo długi czas, albo
emanować ogromną agresją. Agresji tej
towarzyszyć może niszczenie różnych przedmiotów przy użyciu dużej siły lub
nawet zabijanie.
Schizofrenia
hebefreniczna charakteryzuje się głupkowatym zachowaniem i nietypowymi
urojeniami. Chorzy robią dziwne miny i wykonują niezrozumiałe gesty. Pacjent
jest totalnie oderwany od rzeczywistości, pochłonięty przeżywaniem własnych
wyimaginowanych fantazji. Dosłownie traktuje zwroty retoryczne. Wyrazy zdań
łączy nie na podstawie ich sensu ale raczej dźwięku. Lub też nadaje im
indywidualne znaczenia. Działanie chorego ma charakter symboliczny, ale
symbolika ta jest najczęściej niezrozumiała dla nikogo innego, poza nim samym.
Zastosowanie szybkiego leczenia jest konieczne, inaczej grozi to trwałym
defektem intelektu lub upośledzeniem zdolności komunikowania.
Najważniejszymi
objawami schizofrenii paranoidalnej są urojenia wielkościowe i prześladowcze.
Stanowią one swoistą barierę chorego przed rzeczywistym źródłem lęku. Załóżmy,
że chory jest homoseksualistą, ale tłumi w sobie te skłonności, ze względu na
to, że stanowi to społeczny temat tabu. Ta sytuacja wywołuje w chorym
wewnętrzny konflikt, generuje lęki, poczucie winy. Schizofrenik nie ma poczucia
bezpieczeństwa.
Doświadczenie
porażki lub frustracja mogą spowodować wystąpienie urojeń prześladowczych
określanych epizodem paranoidalnym. Nie są one długotrwałe.
Odmianą
epizodu paranoidalnego, jego trwałą postacią jest paranoja. Nie występują tu
halucynacje, upośledzenia. Z zewnątrz chory może wydawać się normalny. Paranoik
tworzy złożony, wewnętrznie spójny system urojeń oparty na nieprawdziwej
hipotezie. Owa wewnętrzna spójność urojeń, chociaż nie jest poparta żadnymi
faktami powoduje, że chory potrafi wyjaśnić wszelkie wątpliwości opierając się
na rzekomo logicznych przesłankach. Rzekomo, ponieważ już sama hipoteza jest
fałszywa i choć sposób myślenia może się wydawać spójny, to jednak z
nieprawidłowych przesłanek nie można dojść do prawdziwego wniosku.
Niebezpieczeństwo tej formy schizofrenii polega na tym, że chory może sięgnąć
po wysokie stanowiska np. w świecie polityki, propagując swój zbiór przekonań.
Można zaryzykować stwierdzenie, że Hitler cierpiał na paranoję.
* tekst opracowano na podstawie "Psychologia" Abraham P. Sperling, Wydawnictwo Zysk i S-ka, 1995, s. 353- 357.
* zdjęcia pochodzą ze strony www.flickr.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Umieść swoją cegiełkę w tworzeniu bloga i zostaw komentarz! :) Za każdy z nich Ci serdecznie dziękuję... :)